Savjetnik načelnika opštine Sokolac objavio je na ličnom Fejsbuk profilu večeras šta se desilo u proljeće 1994. godine i zbog čega je izbila “vojna pobuna” u Sokocu, a njegovom javnom oglašavanju prethodila je tema kao i izjave sa posljednjeg zasijedanja 8.Sjednice Skupštine opštine Sokolac. Zbog interesovanja javnosti istu objavu gospodina Kapovića prenosimo u cjelosti:
Poštovane sugrađanke i sugrađani opštine Sokolac, zbog sve češćeg pominjanja mog imena u svojim objavama na društvenim stranicama od strane Milovana Cicka Bjelice, a posebno u vezi poslednje objave koja proističe sa poslednje sjednice SO Sokolac, osjećam moralnu obavezu da vam se obratim:
Tokom ratnih dešavanja na teritoriji BiH, dok su časni i pošteni ljudi, borci VRS (Čija sam i sam bio pripadnik), bili raspoređeni duž linije fronta, iza naših leđa se odvijao šverc u režiji firme Centreks. Jedan od magacina pomenute firme nalazio se u centru Sokoca, u današnjoj ulici Cara Lazara, koji je bio prepun namirnica, cigareta i kafe. Dok su borci Prve i Druge romanijske brigade branili Republiku Srpsku, ova firma je “uredno radila sa neprijateljsom stranom“. Želim da napomenem da su u to vrijeme borci dobijali duvan, a za hranu im je isporučivan ikar, konzerve ribe koju ni mačke oko rovova nisu htjele da jedu, zbog njenog mirisa. U kuvanom obroku je bilo po parče mesa, a tenkovi i borbena vozila bili su bez goriva. Zato toga nije falilo za pojedincima koji su bili bliski Centreksu!
Među borcima se sve više pričalo o tome da su u kamionima kojima se vrši jasan šverc hrane, kafe i cigareta, skriveni sanduci sa municijom i oružjem! To možete pročitati i u izjavi jednog od sudionika tih događaja na profilu Milovana Bjelice.
Sve je to kulminiralo jednog jutra kada sam se spremao da povedem smjenu svoje čete na Nišićku visoravan. Na vrata mi je došao Pero Mijatović, tadašnji radnik Centra javne bezbjednosti, inače je u prethodnom vremenu bio pripadnik Treće pješadijske čete u kojoj sam bio i ja. On je sa svojim saradnicima zaustavio konvoj koji je krenuo ka Goraždu, spriječivši dalji transport, te mi donio njihovu propratnu dokumentaciju. Zajedno sa njim odlazim na zborno mjesto, autobusku stanicu, odakle smo trebali krenuti na liniju. Upoznajem svoje saborce o svemu i odlučujemo da ne idemo na liniju dok se šverc ne zaustavi! Tog dana dobijamo podršku cijele Prve i Druge romanijske brigade. Tražimo sastanak sa opštinskom vlastima, a kada ne dobijamo odgovor, borci izlevovrtirani upadaju u zgradu opštine gdje zatiču samo radnike opštine, uglavnom žene.
Taj dan Pero Mijatović odlazi u Sarajevo, gdje ga skidaju sa dužnosti inspektora i šalju u rov uz objašnjenje „da se puca na taj rov i od naprijed i od nazad”. Razilazimo se u večernjim satima i dogovaramo skup za ujutru. Te večeri me poziva jedan zajednički prijatelj moj i Milovana Bjelice da dođem na kafu, gdje se pokušava organizovati sastanak mene i Bjelice, što ja kategorički odbijam! Međutim, slijedi telefonski poziv Bjelice, pita šta ja želim, da se pobuna prekine?! Bio sam izričit da se roba iz magacina Centreks podijeli borcima i da šverc prestane, što on odbija!
Sljedećeg jutra na vrata mi dolazi Slavko Mijatović, otac Perov, i moli me da spasim Pera jer sumnja da će biti ubijen i da ima ta saznanja od njegovih kolega. Zamolio sam ga da sa mnom ode do opštine gdje je skup zakazan i da to saopšti borcima, što je i učinio. To je izazvalo još veći revolt među borcima!!! Odlazim sa njim i par boraca do stanice policije i tražimo da stupe u kontakt sa čelnim ljudima iz centra te da odmah Pera dovedu u Sokolac. Međutim, u toku dana dolazi S.T., koji je poslat ispred centra bezbjednosti da smiri pobunu u Sokocu, a isti je uhapšen od strane boraca i odmah je obavještena policijska uprava u Sokocu da obavijesti centar i da borci traže razmjenu Pera Mijatovića za lice S.T.
U međuvremenu me jedan od boraca obavještava da moram hitno do stana da provjerim kako mi je porodica? Odlazim kući, gdje me supruga obavještava da je dobila poziv od bliskog mi srodnika M.K, koji radi u Vladi Republike Srpske, da, ukoliko proteste boraca ne obustavim odmah, više niko neće moći da garantuje bezbjednost. Mislim da ne moram objašnjavati šta to znači?! Tada sam imao jedno dijete od godinu dana, i naravno da nisam podlegao ni ovoj prijetnji jer sam smatrao i smatram da moja glava nije skuplja niti vrijednija od bilo koje od mojih saboraca.
U međuvremenu, Centar javne bezbjednosti pristao je na razmjenu Pera Mijatovića i S.T., što je i učinjeno. Taj dan je došao i Peđa Bartula sa dokumentacijom o odobrenju transporta prema Goraždu. Na toj dokumentaciji su stajali potpisi nosioca vlasti i dijela vojnog vrha. Tada smo obavješteni da se za sutra sprema sastanak komandanta Prve i Druge romanijske brigade sa opštinskim vlastima, na kojem će prisustvovati i predstavnici pobunjenih boraca, među kojima sam bio i ja. Na sastanku, koji je obavljen u prostorijama opštine, dogovoreno je da dalju inicijativu o obustavi trgovine sa suprotnom stranom preuzimaju komandanti brigada.
Vojsci je obezbjeđeno gorivo za tenkove i transport, kao i druga naoružanja, dok su borcima na liniji obezbjeđeni adekvatni obroci, cigarete i ostale potrepštine. General Milošević je saznao da je moguća moja likvidacija, te je upozorio da će u tom slučaju sve krenuti nekontrolisanim tokom i da vojsku onda niko neće moći da zaustavi. Ovaj događaj mogu potvrditi borci Prve i Druge romanijske brigade koji su bili sudionici istog, kao i pomenuta lica.
”Dok se Srpska branila krvlju, neko je švercom i sticao enormno bogatstvo! Ako sam kriv što sam sa svojim saborcima ovo učinio i pokušao da zaustavim šverc, nek mi Bog sudi, ali nit sam ćutao nit mogu ćutati, jer na to nemam pravo ni zbog svojih saboraca ni zbog budućih pokoljenja!”
