Popularna kultura bila je najvažniji produkt socijalističke Jugoslavije, njen trejdmark i jedina je preživjela državu čiji su svi ekonomski giganti potonuli, ostala je stamena i što je najfanscinantnije nije izgubila nijedan tračak svoje svjetlosti, rekao je Dr Nele Karajlić u Foči na predstavljanju trećeg dijela svoje knjige “Solunska 28”.
Karajlić je na promociji najavio da se priprema za pisanje nove knjige, otkrivši da će se radnja odvijati oko Nika Nelsona, patologa koji je uradio uviđaj nakon smrti Nikole Tesle, a čiji je život nakon toga krenuo potpuno drugim tokom.
U trećem dijelu knjige “Solunska 28” Karajlić se bavi onim kroz šta je Beograd prolazio osamdesetih godina 20. vijeka, a to je sa stanovišta popularne kulture njegovo zlatno doba, najljepše doba i Beograda i Srbije i Jugoslavije – Periklovo doba popularne kulture.
Muzika, filmovi, knjige, slikarstvo, sve ono što čini popularnu kulturu tog vremena, rezultat su ozbiljnog pristupa tadašnjeg, kako ga on naziva, komunističkog menadžmenta.
“Mi danas nemamo takvu organizaciju ni u jednoj od bivših jugoslovenskih zemalja, a nećemo ni imati vjerovatno jer kultura je iznenada pala na 47. minut dnevnika. Taj menadžment je imao osjećaj kako treba da se kreira potreba mladih ljudi u Jugoslaviji, vjerovatno je neko u vrhu partije shvatio da je nemoguće boriti se protiv rok muzike i da je bolje napraviti naše idole, nego da ih uvozimo sa zapada. To je naišlo na jedno veoma plodno tlo – naši ljudi su imali nevjerovatan talenat za rok muziku, a ona je samo jedan dio velikog spektra jugoslovenske pop kulture”, rekao je Karajlić na promociji knjige.
Nezaboravni muzički albumi, uspjesi jugoslovenskih filmova na svjetskim festivalima, sve to je davalo zemlji neku vrstu besmrtnosti i suštinski će, ocjenjuje Karajlić, ostati besmrtna baš zbog kanskih palmi, roknerola, Iva Andrića, koji je u tom periodu dobio Nobelovu nagradu.
Osnovna tema trećeg dijela njegove “Solunske 28”, kako je naveo Karajlić, jeste ideja establišmenta da spasi Jugoslaviju preko rok muzike, koja je bila velika pandemija – količina entuzijazma bila je religijskih razmjera, a komunistički menadžment ju je podupirao i sokolio mlade bendove.
Karajlić je rekao da generacije rođene između 1949. i 1980. godine nisu imale nikakav odnos prema naciji i religiji, jer je muzika sasvim dovoljno okupirala duhovnu potrebu pripadanosti i izražavanja emocija.
On kaže da je tadašnja država omogućavala mladima da se umjetnički iskažu, pa je svaki dom kulture imao kutak gdje su djeca mogla doći da sviraju, dok se danas za samo jedan sat za sviranje prostor mora platiti 100 evra.
“U knjizi upravo o tome pišem, kako je taj menadžment sokolio bendove, pravio koncept koji je imao visoke rezultate, ne samo na našem području i ne samo zbog činjenice da je Jugoslavija u jednom trenutku imala više gramofona od Engleske, nego i zbog činjenice da su neka imena poput Gorana Bregovića, `Lajbaha`, `No smoking orkestra` imali zapažene role i u inostranstvu. Taj kulturni fenomen je uspio da prevaziđe i političke razmirice, jer sada imate šest država od bivše Jugoslavije, a jedan te isti kulturološki prostor na kojem djeca manje ili više slušaju iste bendove”, ističe Karajlić.
Entuzijazam i ljubav danas ne postoje u tolikoj mjeri, jer se sve svelo na novac i zaradu, što nema veze sa državom, smatra Karajlić, već sa vremenom koje je uporedio sa poljoprivredom – postoje plodne godine kada šljiva rodi da ne znate šta s njom, a postoje i neplodne godine kada nema šljive ni za lijeka.
“Dva velika preloma, zaokreta u istoriji jednog prostora i naroda, kao što su rat i prelazak iz komunizma u kapitalizam, ostavljaju teške posljedice, a udar kapitalizma je teži od rata, seže dublje u ljudsku psihu”, rekao je Karajlić.
Nekada poznati muzičar, a danas sve više književnik rekao je da je u životu imao četiri velika hita, odnosno četiri velike prekretnice od kojih je prvi bila pjesma “Zenica bluz” koja mu je promijenila život.
On navodi da je drugi hit – kultna “Top lista nadrealista”, koja je primjer da je umjetnost čista alhemija, treći pjesma “Vukota” i prepjev na romski jezik “Bubamara” za film “Crna mačka bijeli mačor”, koji je “No smoking orkestru izbacio” u svijet, a četvrti – knjiga “Fajront u Sarajevu”.
Govoreći o “Top listi nadrealista”, Karajlić je naveo da je fascinantan način na koji su pogodili mentalitet običnog čovjeka i precizno oslikali ljude, a bili su djeca i nisu imali neko ozbiljno obrazovanje.
U Centru za kulturu i informisanje Karajlić je imao priliku da pogleda izložbu grafika “Sveta podrinjska zemlja – baštinik srpske pismenosti” inspirisanu djelima Goraždanske štamparije.
Karajlić je na poklon dobio svoj portret, koji mu je uručio načelnik opštine Foča Milan Vukadinović. Portret rađen u akvarelu, djelo je fočanskog slikara Slaviše Vreća.
Promociju su organizovali Centar za kulturu i opština Foča.
