Bogojavljenje se uvijek obelježava tačno 19. januara, čime spada u red “nepokretnih praznika” jer se ne mijenja iz godine u godinu.
Ovo je praznik kojim se završava period koji se naziva nekrštenim danima, a traje od Božića do Bogojavljenja. To je period od Hristovog rođenja do njegovog krštenja u reci Jordan. Prema hrišćanskoj tradiciji, Hristos je, kada je napunio 30 godina, došao na reku Jordan kako bi ga krstio Sveti Jovan.
Noć uoči praznika, po narodnom verovanju, otvaraju se nebesa i na njima se ukazuje Bog. Otvaranje nebesa, po ovom verovanju, vezuje za ispunjenje želje.
U pojedinim dijelovima Srbije, djevojke ili žene odlaze na izvor pre svitanja da zahvate vodu. U izvor ili tekuću vodu, baca se zrnevlje pšenice ili kukuruza uz reči: „kako ide voda, tako da kod nas ide berićet”. Potome se vraćaju kući sa vodom u koju je potopljen bosiljak.
Običaji i vjerovanja na Bogojavljenje
Uoči Bogojavljenja, kao i na sam praznik, nakon liturgije, vrši se veliko osvećenje vode, ta voda se uzima, a onda nosi kući. Čuva se kao sveta dragocenost i nikada se ne kvari. Prema verovanju treba je piti tokom cele godine radi isceljenja i zaštite od svih bolesti, kao o očišćenja duše i tijela.
Vernici se na Bogojavljenje pozdravljaju rečima “Hristos se javi” a otpozdravljaju sa “Vaistinu se javi”.
Jedan od najvećih običaja je plivanje za Časni krst.
Postojalo je vjerovanje da će mlade djevojke na bogojavljensku noć na nebu ugledati lik onoga za koga će se udati. U nekim krajevima djevojke su koristile ogledalo da bi ugledale lik suđenog. Pored ogledala stavljale su se svijeće, a moralo se voditi računa da se ogledalo slučajno ne pregrije i ne pukne.
