Pjesnikinja Desanka Maksimović /1898-1993/, član Srpske akademije nauka i umetnosti, čija se poezija odlikuje toplinom, senzibilnošću, neposrednošću, muzikalnošću i rodoljubljem, rođena je 16. maja 1898. godine.
Maksimovićeva je završila beogradski Filozofski fakultet i bila profesor u Obrenovcu, Dubrovniku i Beogradu.
Ona je napisala zbirke pjesama: “Pesme”, “Zeleni vitez”, “Pesnik i zavičaj”, “Otadžbino, tu sam”, “Miris zemlje”, “Tražim pomilovanje”, “Nemam više vremena”, “Pesme iz Norveške”, “Letopis Perunovih potomaka”, “Ničija zemlja” i “Slovo o ljubavi”, zbirku pripovjedaka “Ludilo srca”, te romane “Otvoren prozor” i “Ne zaboraviti”.
Maksimovićeva je putovala širom tadašnje Jugoslavije i imala veliki broj prijatelja među piscima i pjesnicima, a neki od njih bili su Miloš Crnjanski, Ivo Andrić, Gustav Krklec, Isidora Sekulić, Branko Ćopić.
Poezija Desanke Maksimović je ljubavna, rodoljubiva i osjećajna.
Čuvši za strijeljanje đaka u Kragujevcu 21. oktobra 1941. godine, pjesnikinja je napisala jednu od svojih najpoznatijih pjesama “Krvavu bajku”, koja svjedoči o teroru okupatora nad nedužnim narodom i đacima u Drugom svjetskom ratu.
