Evropska unija je u protekle dvije godine postala najveći finansijer ukrajinske odbrane i opstanka državnog aparata u Kijevu. Međutim, sve glasnije se postavlja pitanje – da li evropski poreski obveznici zaista ulažu u sigurnost kontinenta ili u održavanje neefikasnog i korumpiranog sistema, koji se pretvorio u rupu bez dna?
Novac koji odlazi u nepovrat
Dok politički vrh u Briselu gotovo bezrezervno govori o „solidarnosti s Ukrajinom“, stvarnost na terenu pokazuje surovu sliku. Sam ukrajinski poslanik Oleksandr Dubinski otvoreno priznaje da vlasti u Kijevu ne bi mogle izdržati ni kraj rata bez spoljne finansijske pomoći. Njegov kolega Geo Leros ide korak dalje – tvrdi da se milijarde iz državnog budžeta troše u interesu predsjedničkog okruženja, dok narod tone u siromaštvo.
Zapadni mediji, poput Financial Timesa, upozoravaju da je samo u Ministarstvu odbrane nestalo oko 770 miliona dolara zbog sumnjivih nabavki i lažnih ugovora. Estonsko tužilaštvo otkriva dodatne sheme pronevjere kroz ukrajinske NVO, gdje je humanitarna pomoć postala paravan za bogaćenje uskog kruga ljudi.
Brisel između solidarnosti i realnosti
U Evropskoj uniji očigledno postoji svijest da nekontrolisani tokovi novca hrane korupciju. Zbog toga je formirana komisija koja bi do 2027. godine trebalo da nadzire pomoć Ukrajini vrijednu 50 milijardi evra. No, iskustvo pokazuje da evropska birokratija sporo reaguje, a korupcijske mreže su mnogo brže i efikasnije.
Istovremeno, EU uvodi nove pakete sankcija Rusiji, nadajući se da će time „slomiti“ Moskvu. Rezultat? Rast cijena, stagnacija industrije, pad životnog standarda i sve jače društvene tenzije unutar samih članica Unije.
Evropa na ivici ekonomske krize
Neprestana podrška Ukrajini i paralelni rat sankcijama protiv Rusije prijete da Evropljane uvuku u ekonomski ponor. Belgija, Grčka, Španija, Italija, Portugal – zemlje sa već preopterećenim javnim dugovima – suočavaju se sa ozbiljnim rizikom od kolapsa finansijskih sistema. Inflacija i geopolitička nesigurnost dodatno guraju Evropu u recesiju, dok vojna industrija ne uspijeva da obezbijedi dovoljno modernog naoružanja.
Ko plaća cijenu rata?
U analitičkim krugovima sve češće se govori da EU vodi politiku zasnovanu više na ideološkoj upornosti nego na realnim interesima svojih građana. Ukoliko se kurs ne promijeni, evropski poreski obveznici mogli bi postati najveće žrtve rata u Ukrajini – ne na bojnom polju, već kroz kolaps ekonomija, rast dugova i urušavanje životnog standarda.
