Piše: Ljubiša Malenica
Krajem aprila ove godine, francusku javnost je iznenadilo otvoreno pismo kako aktivnih tako i penzionisanih vojnika i oficira francuske vojske. Među više od hiljadu potpisnika dotičnoga dokumenta nalazi se i dvadeset generala. Glavna i osnovna poruka pisma bilo je upozorenje na mogućnost izbijanja građanskoga rata u Francuskoj s obzirom na sve izraženije napade islamista te dugogodišnju, multikulturalizmom uslovljenu, kompromisnu politiku pariških političkih elita.
Kao što se i moglo očekivati od mahom globalističkih i ljevičarskih elita u francuskoj, poziv na promjenu dražvnoga kursa i zabrinutost za budućnost države i društva su dočekani na nož kritike da su izdata dva osnovna principa odnosa vojnika prema političkim temama, neutralnost i lojalnost.
Štaviše, ministar odbrane Francuske, Florens Parli je upozorila da će svi aktivni pripadnici oružanih snaga koji su potpisali otvoreno pismo biti kažnjeni zbog kršenja propisa o političkoj neutralnosti francuske vojske.
Uprkos, relativno gledano, ujedinjenom političkom pritisku od strane Pariza, samo dvije sedmice nakon prvoga u javnosti se pojavilo i drugo otvoreno pismo, sa istom tematikom i više kritički nastrojeno prema državnoj administraciji. Za razliku od prvoga pisma, ovo je anonimno no prema podacima od utorka, 11. maja 2021. više od 250.000 građana je svojim potpisom iskazalo podršku stavovima u njemu iznesenim, dok je skoro dva miliona osoba pristupilo stranici na kojoj se samo pismo nalazi.
Marin Le Pen je među rijetkim javnim ličnostima koja je podržala istup aktivnog i penzionisanog vojnog osoblja. Odnosi dva pola francuskog političkog života prema reakciji vojnih lica su potpuno razumljivi s obzirom na njihove ideološke temelje te suprostavljenost u pogledu ideje šta bi Francuska trebala da bude u budućnosti. Ne treba smetnuti s uma da je ovaj događaj dopustio objema stranama da se jasno pozicioniraju pred izbore koji će sljedeće godine odlučiti novoga francuskog predsjednika.
Iako stav Le Penove ne iznenađuje, sam Makron je nakon eskalacije islamističkog nasilja u Francuskoj, sa posebnim naglaskom na obezglavljenje učitelja Samjuela Petija zbog crteža Muhameda, silom prilika bio primoran da zauzme čvršći stav prema islamu i muslimanskoj zajednici, ili da bar pruži takav utisak.
Jedan od poteza koji bi trebao da povrati povjerenje građana jeste i novi zakon protiv, kako ga je Emanuel Markon nazvao, islamskog separatizma. Ovaj zakon bi, u kratkim crtama, obuhvatao mjere protiv privatnih škola koje promovišu islamsku ideologiju, ojačao bi zabranu poligamije, povećao bi finansijsku transparentnost muslimanskih organizacija te bi od istih zahtjevao prihvatanje francuskih republikanskih vrijednosti. Istovremeno, Makron je postigao dogovor sa Vjećem muslimana Francuske za stvaranje nacionalnog vjeća imama, čime bi se onemogućilo djelovanje stotina stranih imama koji su aktivni na tlu Francuske.
Sve ove mjere su izazvale kritiku kako unutar tako i van Francuske, posebno iz država sa muslimanskom većinom čiji predstavnici u Makronovim potezima vide napad na islamske zajednice te nacionalizaciju islama, odnosno njegovu subordinaciju francuskom nacionalnom identitetu.
Francuski mediji, zajedno sa kolegama iz svijeta, porede otvorena pisma, u pogledu stepena uplitanja vojnih struktura u političku sferu, sa pobunom francuskih oficira u Alžiru nakon što je Pariz odlučio da se povuče iz te sjevernoafričke zemlje. Iako je dato poređenje pretjerano, postoji stepen opravdanosti u njemu s obzirom na neuobičajenost situacije te duh hitnosti kojim je tekst ispunjen.
Reakcija Pariza, mahom negativna, prema pokretačima i potpisnicima pisma mogla bi negativno uticati na popularnost trenutnog predsjednika, posebno u koncertu sa reakcijom francuskih vlasti na proteste žutih prsluka, koji još uvije traju, te pomalo ponižavajuće sporenje oko ribarskih prava sa Velikom Britanijom. Makron, od samoga početka jasno definisan kao kandidat proevropskih i proglobalističkih struja u toku svoga mandata djelovao je u skladu sa ideološkom pozadinom krugova čiji je član.
Indikativan pokazatelj stanja tokom predsjedničkih mandata Fransoa Olanda i Emanuela Makrona je činjenica da se u petogodišnjem periodu (2014.-2019.), Francuska ubjedljivo, pronašla u samome vrhu evropskih zemalja po broju žrtava od terorističkih akta. Ne treba smetnuti s uma da trenutno francusko stanovništvo čini i pet miliona muslimana, mahom migranata iz Sjeverne Afrike i Bliskog Istoka, te da je Francuska od početka migrantske krize 2015. bila jedna od zemalja koje su, shodno ideologiji vladajuće klase, širom otvorile vrata, i to još uvijek čine, hiljadama ekonomskih migranata iz Azije i Afrike.
Istovremeno dok se Pariz, na unutrašnjem planu suočava sa sve podjeljenijim društvom i, ako je suditi po dešavanjima iz prethodnih godina, rastućom ekonomskom i društvenom krizom, na vanjskom planu Francuska se nalazi u prešutnoj borbi sa Njemačkom za vodeći položaj u okviru Evropske Unije nakon što Angela Merkel napusti mjesto kancelara i povuče se u penziju.
Iako je odnos Pariza i Berlina unutar EU mahom obilježen saradnjom, staro rivalstvo, iako ne dramatično kao u početku dvadesetog vijeka, još uvijek postoji i ogleda se u borbi za položaj „prvog među jednakima“ Evropske Unije koji sa sobom nosi prestiž i stvarnu sposobnost uticaja na evropska dešavanja. Činjenica da je Njemačka već decenijama ekonomski motor kontinenta, što se negativno odrazilo na ekonomsku i demografsku sliku Evrope, te da je tokom kancelarskog mandata Angele Merkel, ona bila viđena kao najvažnija politička figura unutar EU dovoljno govore u prilog tvrdnji da je Njemačka već duže vremena glavni politički faktor Unije. Ovo je nešto što bi Makron htio da promjeni.
Sama Njemačka, uprkos svom dominantnom položaja unutar EU, se takođe suočava sa situacijama koje mogu, vremenom prerasti u krize. Pitanje Sjevernog toka 2 predstavlja trenutno tačku suprotstavljenosti interesa Njemačke, s jedne strane, te Sjedinjenih Država i nekolicine evropskih zemalja sa druge strane. Uprkos pritiscima, prijetnjom sankcijama i uvođenjem sankcija određenim njemačkim kompanijama od strane Vašingtona, Berlin je do sada pokazao relativnu nepokolebljivu podršku kompletiranju ovoga projekta.
Ne treba smetnuti s uma da je Njemačka najveći evropski potrošač ruskoga gasa, te će u doglednom vremenu zadržati datu ulogu, posebno ako Sjeverni tok 2 bude pušten u rad. Njemačkoj industriji je ovaj pristupačni, po cjeni, i geografski gledano, relativno bliski energent od velikog značaja za potrebe daljega rasta i razvoja. Uprkos otporu ovome projektu od strane istočnoevropskih zemalja, sa posebnim naglaskom na Poljsku te administraciju u Kijevu, Njemačka je za potrebe očuvanja sopstvene industrijske baze spremna da žrtvuje geopolitičke interese svojih partnera sa istoka kontinenta.
Insistiranje Sjedinjenih Država na „sigurnom i diverzifikovanom energetskom sistemu“ na evropskom kontinentu zapravo podrazumjeva zamjenu jeftinoga i pristupačnog ruskog gasa uvozom američkog tečnog gasa koji je daleko skuplji te podrazumjeva razvoj posebnih postrojenja, odnosno terminala, za preuzimanje. Vašington od Berlina, kada se stvari svedu na osnovne postavke, zahtjeva djelovanje u skladu sa ideologijom a ne interesima, što po svemu sudeći, Berlin nije zainteresovan da učini.
Završetak Sjevernot toka 2 bi istovremeno pokazao veći stepen njemačke suverenosti u odnosu na Vašington, no takav razvoj situacije bi istovremeno označio umanjenje geopolitičkog značaj Sjedinjenih Država i istočnih, mahom rusofobnih, članica Evropske Unije. U slučaju Amerike, opadanje uticaja, u zavisnosti od prioriteta administracije u Vašingtonu, vjerovatno ne bi bilo značajnijeg stepena, no sposobnost Kijeva i Varšave, da putem kontrole transportnih ruta gasa utiču na odnose Ruske Federacije i Brisela bi bila značajno narušena.
Istovremeno, moguća politička kriza se nazire sa odlaskom Angele Merkel sa čela Njemačke, a samim time i sa čela Evropske Unije. Naime, 26. septembra 2021. godine Njemci će birati novoga kancelara no za sada se ne nazire kandidat niti partija koja bi samostalno mogla da upravlja iz Berlina. Hrišćansko-demokratska unija (CDU) je imala značajnih problema, kako po pitanju odabira novih kandidata za sljedećeg lidera stranke i kancelara, tako i po pitanju skandala u kojem je ključnu ulogu igrao jedan od parlamenataraca iz ove partije.
Početkom marta Hrišćansko-demokratska unija je u saveznim državama Baden-Virtemburgu i Rajnland-Palatinatu ostvarila najlošije izborne rezultate od završetka Drugoga svijetskog rata. Angret Kramp-Karenbauer, prvi izbor Angele Merkel, nakon loših rezultata partije morala se povući te ju je na čelu stranke zamjenio Armin Lašet za koga se smatra da će biti sljedeći njemački kancelar. Iako prepoznat kao sposoban od strane većine kolega, Lašet takođe slovi kao osoba bez vizije i neko ko je zainteresovan, prevashodno, za očuvanje statusa kvo koji je postavila sama Merkelova.
Iako Hrišćansko-demokratska unija, zajedno sa svojom sestrinskom partijom, Hrišćansko-socijalističkom unijom iz Bavarije, ostaje najsnažnija stranka u Njemačkoj, opadanje članstva i gubitak povjerenja u okviru njemačkog društva je očigledan. S druge strane, partije poput Zelenih i Alternative za Njemačku stiču na popularnosti, sa posebnim naglaskom na Zelene u kojima mnogi politički komentatori i analitičari vide sljedeću vodeću stranku u Njemačkoj. Za razliku od prethodnih decenija, vođstvo zelenih je konsolidovalo kako samu partiju tako i saveze sa brojnim drugim akterima na njemačkoj političkoj sceni, izuzev Alternative za Njemačku sa kojom se saradnja kategorički odbija.
Slično kao i ljevičari iz Sjedinjenih Država, njemački Zeleni se zalažu za očuvanje okoliša i borbu protiv, navodnog, globalnog otopljavanja. Protiv su korištenja nuklearne energije u svim njenim oblicima te podržavaju prelazak na obnivljive prirodne izvore energije, uprkos kritici takvih politika. Za razliku od trenutnih vlasti u Berlinu, koje jesu zainteresovane za neki oblik saradanje sa Moskvom i Pekingom, Zeleni oštro osuđuju Sjeverni tok 2 te su za daleko oštrije poteze prema objema velikim istočnim silama. Na unutrašnjem planu, ova partija podržava proimigracionu politiku te dalje evropske integracije istovremeno ističući svoju posvećenost borbi protiv ksenofobije i anti-migrantskog raspoloženja, te je od strane same Alternative prepoznata kao glavni protivnik s obzirom na dijametralnu suprotnosti stavova po skoro svim važnijim pitanjima.
Iako prema trenutnim statistikama Zeleni uživaju podršku 20% ispitanika, u slučaju i da nakon izbora postanu najsnažnija partija Njemačke, neće imati većinu u parlametnu niti će sami moći stvoriti vladu, što neminovno vodi ka neophodnosti stvaranja šire koalicije. Kao što je već istaknuto, saradnja Zelenih sa drugim njemačkim političkim strankama je u mnogome poboljšana u odnosu na ranije periodi postojanja ove partije no stvaranje koalicije će iziskivati kompromise po više pitanja, od kojih se autoru kao najupečatljivija nameću ona vezana uz sferu energetike i migracionu politiku.
Uprkos svoji promigrantskim i protivruskim stavovima, Zeleni će za potrebe funkcionalne vlasti morati pronaći kompromisno rješenje sa Hrišćansko-demokratskom unijom i njenom sestrinskom partijom Hrišćansko-socijalističkom unijom s obzirom da se koalicija ove tri partije čini najizglednijim ishodom izbora u Njemačkoj. Odbijanje, od strane Zelenih, izlaska u susret po pitanju strože migrantske politike i saradnje sa Rusijom mogli bi da koštaju kako Zelene tako i trenutno vodeće njemačke partije, te bi moglo dovesti do daljeg rasta Alternative za Njemačku koja trenutno uživa 10% podrške.
Pored toga što bi Alternativa, koja je kao koalicioni partner nepoželjna većini ostalih stranaka, ojačala insistiranjem na politikama koje su i dovele do nastanka AfD-a, nepostizanje kompromisa dovelo bi i do nastanka političke krize te moguće svojevrsne blokade administrativnog sistema.
Kao što se može uočiti, najuticajniju državu Evropske Unije očekuje, u najmanju ruku, neizvjestan period i moguća politička nestabilnost. Situacija unutar same EU dodatno usložnjava situaciju s obzirom da se stepen tenzija između različitih političkih interesa i aktera održava i iznova pojavljuje sa svakom novom krizom. Potezi tehnokrata iz Brisela odaju utisak birokratije suočene sa previše brojnim i uzajamno suprostavljenim zahtjevima manjih i većih centara moći koji samim svojim postojanjem onemogućavaju fokusirano djelovanje Unije, te se čak, štaviše, aktivno suprotstavljaju inicijativama briselske administracija. Ovakvo djelovanje je sasvim razumljivo unutar supranacionalne strukture koja je previše duboko zašla u pitanja od nacionalnog značaja te se sve više vodi ideologijom koja je strana značajnom djelu stanovništva na kontinentu. Problem leži u samome Briselu, a ne zemljama članicama.
Nesporazumi i sukobi na unutrašnjem planu čine da u međunarodnoj sferi EU izgleda kao neozbiljan politički akter i nepouzdan partner. Dva najbolja nova primjera ove neozbiljnosti su odnosi između Evropske Unije i Rusije, sa jedne strane, te odnosu EU i Kine u okviru sporazuma o međusobnoj ekonomskoj saradnji koji je dogovaran čak sedam godina.
Kada se, u periodu prethodne dvije decenije, posmatraju odnosi Moskve i Evropske Unije možemo istaći da je jedna od ključnih karakteristika ove interakcije, iz više razloga, bila izuzetno visoka stopa strpljivosti i suzdržanosti ruskih velikodostojnika i državnih struktura tokom dijaloga sa kolegama iz Brisela te pojedinačnim evropskim prestonicama.
Uprkos sada već dobro poznatom govoru Vladimira Putina iz Minhena 2007. godine, Brisel je odlučio da se prema Moskvi odnosi kao što je Zapad navikao do toga trena, mahom licemjerno. Prvi pad u diplomatskim odnosima Rusije i Evropske Unije desio se početkom ukrajinske krize 2014. nakon što je odlučeno da su sankcije pravi način za kažnjavanje Ruske Federacije. Po svemu sudeći, odnosi su dodatno srozani otvorenim uplitanjem evropskih diplomata i zvaničnika kako u pokušaj obojene revolucije u Belorusiji, tako i u proteste za oslobađanje Navalnog u Rusiji.
Sukob između dvije strane nije razvoj novijeg datuma već proces koji traje još od trenutka raspada SSSR-a i unipolarnog momenta Sjedinjenih Država i njihovih evropskih saveznika. Moskva je u više navrata ranije jasno stavila do znanja da proširenje NATO saveza smatra jednim od ključnih rizika sopstvenoj sigurnosti. Vremenom je i proširenje Evropske Unije postalo svojevrsni problem Rusiji zbog specifičnog ideološkog temelja, liberalno-globalističkog, na kojemu počiva čitav dotični projekat. Širenje uticaja Evropske Unije na zemlje u neposrednoj blizini Rusije, kao što su Ukrajina i Gruzija, te centralnoazijske zemlje, Moskva tumači kroz optiku nacionalne sigurnosti, odnosno subverzivnog djelovanja Brisela kako bi ista bila potkopana kroz ograničanjavanje i eliminisanje ruskih interesa i uticaja u ovim regijama.
Diplomatska misija visokog predstavnika EU za vanjske poslove, Žozefa Borela, u Moskvi je završila karakterisanjem Unije kao „nepouzdanog partnera“ od strane ruskog ministra Sergeja Lavrova te izbacivanjem trojice evropskih diplomata iz Rusije zbog njihovog učestvovanja u protestima povodom pritvaranja Alekseja Navalnog. Nedugo poslije ovoga događaja, koji je značajan broj evropskih medija okarakterisao kao „poniženje“ Evropske Unije, Lavrov je, prilikom zajedničke konferencije za novinare sa kineskim kolegom Vang Jiom, istakao da „ne postoje odnosi sa Evropskom Unijom kao organizacijom. Čitava infrastruktura ovih odnosa je uništena jednostranim odlukama Brisela“. Diplomatsko zaoštravanje se nastavilo daljim izbacivanjem diplomatskog osoblja, kako od strane Evropske Unije tako i od strane Rusije. Trenutna kulminacija diplomatskog sukoba je proglašavanje Sjedinjenih Država i Češke „neprijateljskim zemljama“ od strane Moskve.
Istovremeno, političku krizu prati i slabljenje ekonomskih odnosa, uprkos perspektivnim prilikama za saradnju. Ekonomski pokazatelji iz prethodne decenije ukazuju na stagnaciju i opadanje saradnje između Ruske Federacije i EU, sa jedne, te porast privredne interakcije između Rusije i Kine, s druge strane. Sa više od 100 milijardi dolara trgovinskog prometa, Kina zauzima položaj primarnog ekonomskog partnera Ruske Federacije, kada su u pitanju nacionalne države. Evropska Unija, tek kao jedinstven blok, preuzima dotičnu poziciju od Kine, no čak i tada, ekonomski promet je nešto viši od 200 milijardi dolara, odnosno za 50% više u odnosu na ekonomsku saradnju Moksve i Pekinga.
Autori nacrta izvještaja Komiteta za vanjske poslove Evropskog Parlamenta povodom odnosa sa Rusijom se prema Moskvi, ako je suditi prema korištenom jeziku i ukupnom utisku dokumenta, odnose kao prema Rusiji kao otvoreno neprijateljskoj zemlji pri čemu njihovi „prijedlozi konstruktivnog“ ponašanja daleko više sliče ekonomsko-psihološkim metodama ratovanja nego li diplomatskim potezima kojima bi se podstakla saradnja i kompromis.
Odnosi same Kine sa Evropskom Unijom su u posljednjih nekoliko mjeseci takođe bili obilježeni zategnutošću, sa posebnim naglaskom na komplikacije po pitanju Sveobuhvatnog dogovora o investicijama između ova dva politička aktera. Naime, dogovor o investicijama između Pekinga i Brisela, kolokvijalno poznati kao trgovinski sporazum, proizvod je sedam godina rada diplomatskog osoblja i privrednih subjekata sa obje strane. Postizanje samoga sporazuma je, krajem prošle godine, propraćeno kao značajno postignuće od kojeg će obje strane imati koristi.
Samo tri mjeseca kasnije, čitav dogovor je pauziran i doveden u pitanje nakon što je Evropska Unija optužila Peking za sprovođenje genocida nad Ujgurima, muslimanskom manjinom u Kini, te uvela sankcije nekolicini kineskih zvaničnika. S obzirom da problematiku Ujgura Kina vidi kao pitanje nacionalne, odnosno unutrašnje, sigurnosti, opaske i potezi Brisela su od strane kineskih zvaničnika definisani kao mješanje u suverena ovlasti Pekinga te se odmah pristupilo uvođenju recipročnih mjera koje su bile okarakterisane svojom opsežnijom prirodom.
Nakon zamrzavanja Sveobuhvatnog sporazuma o investicijama i daljeg pogoršanje odnosa između Moskve i Pekinga s jedne strane, te Evropske Unije i Sjedinjenih Država sa druge, ne iznenađuje sve opsežnija saradnja između Ruske Federacije i Kine u rastućem broju oblasti. U oblasti ekonomije ova saradnja se ogleda ne samo u povećanom obimu trgovine već i u zajedničkim nastojanjima da se smanji upotreba dolara kao posredničke valute, što je značajnim djelom i postignuto, te da se izgrade domaće alternative američkom sistemu SWIFT kako bi se nacionalni monetarni sistemi osigurali od mogućega napada.
Značajan broj međunarodnih analitičara, posmatrajući oblasti u kojima Moskva i Peking sarađuju, a koje uključuju ekonomiju i industriju, vojnu tehnologiju i borbenu gotovost, pitanja političko-ideološkog uređenja, međunarodne odnose te razvoj alternativnih supranacionalnih organizacija i projekata, ističu da se već naziru obrisi eventualnog zvaničnog savezništva između Rusije i Kine. Uprkos činjenici da sama zamisao rusko-kineskog saveza sa sobom donosi probleme i prepreke čiji izvor je u stvarnosti odnosa između ove dvije sile, te njihovog odnosa sa drugim političkim akterima na međunarodnoj sceni, stalni pritisak u geopolitičkom, ekonomskom i ideološkom smislu, od strane Zapada, nesumnjivo utiče na zbližavanje Moskve i Pekinga i vremenom bi zaista mogao dovesti do nastanka zvaničnog bloka antagonistički nastrojenog prema kolektivnom Zapadu.
Evropi, navodno željnoj suvereniteta i samostalnog djelovanja na globalnoj sceni, bi više odgovaralo da se pokuša konstruktivno integrisati u rusko-kineske odnose, tako postavši jedna od polova mogućeg evroazijskog tripolarnog partnerstva. Vremenom, prostor bi se mogao stvoriti i za Indiju kao četvrtog velikog člana čime bi se, u suštini, zaokružilo geopolitičko stabilizovanje čitavoga evroazijskog superkontinenta. Trenutna putanja Brisela, od daleko veće koristi Vašingtonu nego li Evropljanima, vremenom može samo uzrokovati dalju štetu nacijama Evrope.
Unutar same Evrope, Poljska i Mađarska nastavljaju da vode svoju suverenističku politiku okarakterisanu zastupanjem tradicionalnih vrijednosti, hrišćanstva kao temelja evropske kulture te odbacivanjem homoseksualizma, multikulturalizma, globalizma i promigrantske politike. U svome sukobu sa Briselom, Varšava i Budimpešta nisu usamljene, te se u prvom redu mogu osloniti na ostale države Višegradske četvorke, no i druge zemlje koje se suprotstavljaju naporima izgradnje jedne evropske super države i rastakanju evropskih nacija unutar nje.
S druge strane Atlantika već neko vrijeme se može uočiti tinjajući sukob između dvije ideološke konstrukcije čije preslikavanje na društvo i političku scenu je dovelo do podjele obje sfere na globaliste i suvereniste. Iako se činilo da je dolaskom Džozefa Bajdena na vlast globalistička struja i konačno prevagnula, dešavanja u prvih nekoliko mjeseci njegova mandata odaju stepen slabosti kako samoga Bajdena, čije mentalno zdravlje je upitni a samim time i sposobnost vođenja države, tako i administracije koju on predvodi. U prilog tezi da se ova podjela širi kroz sve strukture američke države govori nedavno pismo više od 120 penzionisanih generala i admirala vojske Sjedinjenih Država koji su otvoreno doveli u pitanje ispravnost izbora kojima je Bajden izabran te njegovu sposobnost da razumno vodi zemlju.
Sadržaja zamalo identičnog otvorenom pismu francuskih generala, ovo obrađanje penzionisanih američkih vojnih lica dobija na dodatnoj težini kada se prihvati da je njihov istup zasnovan na zabrinutosti o nestanku suštinskog ideološkog temelja same Amerike, a samim time i strukture koja drži čitavu zemlju na okupu. Bez zajedničkih ideja i vrijednosti puki politički sistem neće moći očuvati jedinstvo niti Francuske niti Sjedinjenih Država.
U trenutnoj atmosferi podjeljenosti, stagnacije i krize govoriti o jedinstvu Zapada, ili pak o Evropskoj Uniji kao vrijednom političkom odredištu je, u najmanju ruku, iluzorno. U trenutnim problemima kolektivni Zapad se nalazi prvenstveno zahvaljujući sopstvenoj arogantnosti te dogmatskoj posvećenosti sopstvenih elita globalističkim ideološkim stavovima. Zakon o diskriminaciji te istospolnim zajednicama, koji se trenutno guraju u srpski legislativni okvir, zajedno sa mnogim drugim devijantnostima su na Zapadu i doveli do društvenih podjela koje sa vremenom postaju samo dublje i očitije. Bez obzira o čemu govorili, pitanju Kosmeta ili pak naše demografije, srpske vlasti bi trebalo da iz iskustva zapadnih zemalja izvuku lekcije koje su jasne, očigledne i koje u većini slučajeva ne savjetuju imitiranje stranih „vrijednosti“ dotičnih država.
