IZ Zlatarskog jezera u Kokinom Brodu ukazale su se ovih dana zidine kuća i ostaci grobalja.
Prizori koji su mnogima neobična, svojevrsna atrakcija, za mnogo porodica i njihovih potomaka, sa nadgrobnim spomenicima izronile su bolne uspomene na vreme gradnje hidroelektrane kada su sa punjenjem akumulacije polako nestajali njihovi dotadašnji životi.
Kokin Brod, mesto na sredokraći puta Beograd – Crnogorsko primorje i raskrsnica puteva u Starom Vlahu (za Zlatibor, Priboj, Ivanjicu i Novu Varoš) odavno je jezero. Tu gde se nekad brodio (prelazio) Uvac, nedaleko od ušća Zlošnice, prema Kokića stranama, pre 71 godinu neimari su u srce reke pobili najveću zemljanu branu U Srbiji.
Odavde su se sa rastom jezera sa ognjišta pre sedam decenina selile mnogobrojne porodice. Ostavljali su okućnice, zavičaj, ambare, groblja i uspomene, saborište i igrališta da negde u okolini ili širom Srbije sviju gnezda…
Neki i sad dolaze da vide ognjišta predaka, ali je zbog padavina prolaz otežan i rizičan. Na jednom od spomenika koji je decenijama bio u tami jezera uklesano je: “Ovde počiva u očinom grobu Mirko Matijević. Živeo ja časno 47 godina. Pogibe od bacača mine pred svojom kućom 8. 10. 1944. godine od četnika…”
