Dučić je rođen u Trebinju 1871. godine, a stasavao je u Mostaru, gdje je pohađao nižu gimnaziju.
Nakon školovanja u Somboru i učiteljevanja vratio se u Mostar, gdje 1896. godine sa druga dva velika srpska pjesnika i intelektualca Aleksom Šantićem i Svetozarom Ćorovićem osniva književni časopis “Zora”.
Diplomatsku karijeru započeo je 1907. godine i ostatak života proveo u Carigradu, Sofiji, Rimu, Atini, Madridu, Kairu i Bukureštu.
Dučić je bio jedan od naznačajnijih srpskih simbolista. Svoju prvu zbirku pjesama objavio je u Mostaru 1901. godine, a drugu u Beogradu 1912.
Pisao je i prozu – nekoliko eseja i studija o piscima, poput “Blaga cara Radovana”, te pisama iz Švajcarske, Grčke, Španije i drugih zemalja.
Njegova “Akta diplomatika” /Diplomatska pisma/ objavljena su posthumno u SAD i bivšoj Jugoslaviji.
Umro je u Americi 7. aprila 1943. godine i sahranjen na pravoslavnom groblju Sveti Sava u Libertvilu, američkoj saveznoj državi Ilinois.
U oktobru 2000. godine, pjesnikovi posmrtni ostaci su, prema njegovoj želji, preneseni u Trebinje.
Dučić je bio redovni član Srpske akademija nauka i umetnosti.
Od 1933. do 1941. godine prvo je poslanik u Rimu, potom u Bukureštu, gdje je postavljen za prvog jugoslovenskog diplomatu u rangu ambasadora, a do raspada Jugoslavije poslanik je u Madridu.
Pošto je Španija priznala ustašku Nezavisnu Državu Hrvatsku, prekinuvši diplomatske odnose sa Jugoslavijom, u junu 1941. godine Dučić se povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon, odakle je u avgustu iste godine otišao u američku saveznu državu Indijanu, u grad Geri, kod rođaka Mihajla.
Od tada do svoje smrti dvije godine kasnije vodio je organizaciju u Ilinoisu, čiji je osnivač Mihajlo Pupin 1914. godine, a koja predstavlja srpsku dijasporu u Americi.
Za to vrijeme, pisao je pjesme, političke brošure i novinske članke pogođen razvojem situacije u Jugoslaviji i stradanjem srpskog naroda. Osuđivao je genocid nad Srbima koji je vršila hrvatska ustaška vlada.
