U američke bioskope je 22. jula 1977. godine stigao niskobudžetni horor “Brda imaju oči” (eng. “The Hills Have Eyes”). Zastrašujući i surov film je uprkos skromnim finansijskim sredstvima postao kultni klasik i ključna prekretnica u karijeri reditelja Vesa Kravena.
Nakon šokantnog debija s filmom “Posljednja kuća sa lijeve strane” (eng. “The Last House on the Left” /1972/), Krejven se ovim filmom vratio još brutalniji, još mračniji, ali i tehnički zreliji.
Bio je to film koji je pokazao da prava jeza ne dolazi od čudovišta iz bajki, nego iz pustinje, i ljudi koji su se pretvorili u nešto neljudsko.
Radnja filma prati porodicu Karter, koja putuje kroz pustinju Mojave kako bi stigla do Los Anđelesa. Kada im se automobil pokvari na napuštenom dijelu ulice, moraju da potraže pomoć na obližnjoj benzinskoj pumpi, ne znajući da se nalaze na teritoriju kanibalske porodice.
Suočeni s brutalnim napadima i bez ikakve pomoći, članovi porodice Karter moraju da zaborave na civilizaciju i bore se za goli život. U filmu se odvija prava borba između dvije porodice, jedne koja predstavlja moderno društvo i druge koja je primitivna i nasilna.
Ves Kraven je film napisao i režirao s budžetom koji je iznosio između 250 i 700 hiljada dolara, koristeći nepoznate glumce i surove uslove kalifornijske pustinje kako bi postigao maksimalan realizam.
Kraven je bio fasciniran kontrastom između urbanog dostojanstva i sirove borbe za preživljavanje, što je bio i temelj njegovog prethodnog filma. Međutim, u filmu “Brda imaju oči” ta borba dobija još strašniju dimenziju, onu gdje granica između civilizovanog čovjeka i zvjeri postaje opasno tanka.
Film je bio inspirisan legendom o Savneju Beneu, škotskom vođi kanibalske porodice iz 16. vijeka. Međutim, Kraven ju je smjestio u kontekst američkog Zapada i paranoje oko nuklearnih pokušaja, čime je film dobio i podtekst političke i društvene kritike.
Glumačka ekipa uključivala je Suzan Lanier, Di Valas (koja će kasnije glumiti u filmovima “E. T.” i “The Howling”) i nezaboravnog Majkla Berimana, čije su specifične crte učinile lik Plutona jednom od najupečatljivijih figura horor žanra.
Godine 2006. režiser Aleksandre Aja snimio je uspješan remimejk, podjednako brutalan i vizualno eksplicitan, koji je novu generaciju gledalaca uveo u svijet filma “Brda imaju oči”.
Međutim, uprkos modernim efektima i većem budžetu, original iz 1977. ostaje autentičan i zastrašujući na način na koji to samo filmovi nastali iz strasti i improvizacije mogu da budu, navodi “b92“.
