Srpska pravoslavna crkva i njeni vjernici danas proslavljaju Svetog Sofronija Jerusalimskog.
Rođen u Damasku od znamenitih roditelja. Sabravši svetsku mudrost, on ne bude ipak zadovoljan nego pođe da sabira i čisto duhovnu mudrost. U lavri svetog Teodosija nađe se sa inokom Jovanom Mošom, koga uze sebi za učitelja, te zajedno sa njim krete da obiđe manastire i podvižnike u Misiru. Cilj mu biješe, svaki dan naučiti više duhovne mudrosti. Sve što su saznali, zapisali su i poslije izdali u dvije knjige pod imenom Limonar ili Cvećnik.
Docnije su otišli u Rim gdje Moša umre ostavi u amanet Sofroniju da ga prenese ili na Sinaj ili u lavru Teodosijevu. Sofronije ispuni želju svoga učitelja i prenese mu tijelo u lavru Teodosijevu, a potom zadrža se u Jerusalimu, koji baš u to vrijeme bi oslobođen od Persijanaca. Prisustvovao je povratku Časnog Krsta iz Persije, koga je car Iraklije na svojim leđima unio u Sveti Grad. Stari patrijarh Zaharija, povraćen takođe iz ropstva, ne požive dugo, pa kad se preseli u onaj svijet, zamijeni ga Modest, a poslije ovoga, zameni blaženi Sofronije.Sa osobitom mudrošću i revnošću on upravljaše crkvom deset godina.
Ustajaše u odbranu Pravoslavlja od monotelitske jeresi, koju on na svom Saboru u Jerusalimu osudi prije nego što ona bi osuđena na VI vaseljenskom saboru. Napisao je žitije svete Marije Egipćanke, sastavio čin velikog vodoosvećenja, i uveo u razna bogosluženja neke nove himne i pjesme. Kada arapski kalif Omar osvoji Jerusalim, umoli ga Sofronije da poštedi hrišćane, što Omar pritvorno i obeća.
Kada ubrzo Omar poče da pljačka i zlostavlja hrišćane u Jerusalimu, Sofronije se sa mnogim vopljem moljaše Bogu da ga uzme između živih na zemlji, da ne gleda oskrvnjenje svetinja. I usliša Bog molitvu njegovu, i uze ga k sebi u dvore Svoje nebesne 644. godine.
Danas se obavezno pomolite: “Istina stvari objavi te stadu tvome kao pravilo vere, obrazac krotosti i učitelja uzdržanja. Zbog toga si smirenjem stekao visoke počasti, a siromaštvom bogatstva: Oče Sofronije, moli Hrista Boga da spase duše naše.”
